Kavram Kargaşası

Çoğu kavramları yanlış biliyoruz.  Her insan, kendince bir mana yüklüyor soyut ya da somut fark etmiyor; maalesef. Kendi bakış açısından başka bakış açılarını kabul etmeyince,  inkar başlıyor. Çünkü inkar etmek en kolay yol ve içinden çıkılamayan noktalarda kurtuluş reçetesi gibi işlev görüyor. 

Mesela Allah’ın varlığını zihniyle ve kalbiyle idrak edemeyen kul, direkt inkara yöneliyor.  Neden, çünkü rahatlamak istiyor?..

Kavram dedik evet, yaşamak, ölmek, sevmek, aşk, nefret vs… Her ne kadar genel-geçer ifadeler olsa da tıpkı güzellik gibi izafidir aslında. Mesela herkesin gördüğü renk aynı değildir ama aynı sanılır çünkü size öğretilen kırmızı, belki de bizim bellekte sarı, ispatı mı şu an mümkün değil ne yazık ki.  Ya da sizin “ti”ye aldığınız bir mevzu, bir başkası için kendi canına kastettirecek kadar acı olabilmekte…

Bir bakıyorsunuz mikrofon uzatılan katil: “Neden öldürdün?” diye bir soruyla muhatap olduğunda: “Çok sevmiştim, ondan” diyebiliyor. Evet, sevdi ama neyi; kendini mi, hırsını mı, aşkını mı? Belki de sevmek onda başka bir şekilde tezahür ediyor, bilemiyoruz.

Tahammülün sabırla yer değiştirmesi her ne kadar hoş görülse de aradaki fark, uçurumun dibi kadar derin. Ya da insanların her insanı kendi gibi sanması, her insanın kendi ışığını karşıya yansıtamamasının sebebi, yoksa insanın ta kendisi mi? Eee ne demiş şair:  “Her kul, kendi nazar dergâhının dervişidir”

Mevzu derin hocam; penceremizdeki görüş alanımıza girmeyen her görüntüyü inkar eder olduk. Kavramlarımız kavramsızlıklarla karıştı. Dimyat’a gitmedik belki ama bulgurumuzun nankörüydük de aynı zamanda. Oysa Aşık Veysel’in dediği gibi: “Madem görebiliyorduk, hoş görmeliydik”

En kötüsü ne biliyor musunuz? Gayrimüslime gösterdiğimiz toleransı, anlayışı, ihtimamı; müslüman kardeşine göstermekten aciz bir ümmet olduk. 

En kötüsü de bu!