Eğitimci Özgür Akkuş, En büyük yetenek, hüner ve yaratıcılıklarını sergileyemiyorlar.

Günümüzde iş yerlerinde kurumlarda ve kuruluşlarda çalışan insanların çoğunun işini severek yapmadığını görüyoruz. Bu kişiler yaptıkları işlerde doyum sağlayamıyor, en büyük yetenek, hüner ve yaratıcılıklarını sergileyemiyorlar.

Sadece yetki sahibinin karar verebileceğine inandıkları için, bir ihtiyacı fark etseler bile kendilerinde harekete geçme insiyatifi bulamıyorlar.

Hep mutsuz ve şikayetçi bir güruh var. Liderlik bir mevki olarak düşünüldüğünden kimse kendini bir lider olarak görmüyor, farkında olarak ya da olmayarak eş bağımlı kültür içinde liderini takip etmeyi seçiyor, lider- takipçi rolleri üstlenilerek kurumsallaşılıyor.

Bu aile kurumunda anne, baba, çocuk arasında da böyle, herkes nesne gibi kontrol edilmeye rıza gösteriyor. Oysa günümüzde artık endüstri çağı yerini bilgi ve teknoloji çağına bıraktı. İnsan faktörü yine önem kazandı.

insanların gözardı edilemez dört temel ihtiyaç ve motivasyonu vardır. Bunu görmezden gelen kurumlar büyüyemez ve kalıcı olamaz. Nedir bu dört temel ihtiyaç ve motivasyonlar; yaşamak (hayatta kalma), sevme (ilişkiler), öğrenmek ( büyüme ve gelişme), bir iz bırakmak, bu unsurları yok sayarak insanların işlerinde başarılı ve mutlu olmasını bekleyemezsiniz.

Kişiler kendi koşullarını düzeltmeyi başarmadan diğerlerinin değişmesi gerektiğine inandıkları için kendini yetkisizleştiriyor, en sonunda hiçkimse sorumluluk almaya yanaşmıyor.

Öyleyse, bugünün işyeri ve yöneticilerin yapması gereken; çalışanlarının farkında olarak ya da olmayarak kendilerine nasıl davranıldığına ve doğalarının dört kısmını birden kullanma olanaklarına bağlı olarak kendilerini işlerine ne kadar vereceklerine karar verme olanağını sağlamak çünkü insanlar seçim yaparlar.

Bu seçenekler; isyan olabilir, istifa olabilir ya da yaratıcı heyecan olabilir. Dinamizm işte bu seçeneklerdedir.