Pürmelal

İpleri düğün düğüm boğazımdan açarak,
İçinde koptuğum tesbihleri diziyorum.
Bir mavi, bir sarı ve bir yeşil takarak
Kırmızı da beni seviyor, kanımdan biliyorum.
Kovalıyor yüreğimin mahsenden duvarları.
Bir kuş kadar özgür, bir kuş kadar tutsak.
Her oyunda kaybettiren bu garip kuralları.
Ne olur ki bir defa bilmeden bir unutsak?

Adımlar geri geri, zamandan çekiliyor.
Kalan zifirden gece, sıfırdan yeni bir gün.
Her ne kadar unutmak istesen de geçmişi,
Geleceğin kapısını açan, kulplarda hep dün.
Ben de sevmeyi bilirdim, bilirdim ve sevdim de.
Bir sapanda, saltanata taş olup kurulmuştum .
Kıramadığım kadar, kırılmışlığım kalmıştı kalbimde
Fırlatmıştı nazar beni, bir kuşa vurulmuştum.

Şimdi tırnakları sökülmüş acı çeken ruhumda.
Bir resim çiziyorum; siyah, beyaz, griden…
Olmamalı dediğim cümlesi olurunda.
Bir filmin ortasındayım saklanarak beriden.
Yaralara düşman bilip, kavlatıp kabukları.

Çiçekleri açtırdım, bu kışın tuvalinde.
Ahesteden pürmelal, ayırıp çabukları
Ellerimden kaçanlar anladım ellerimde…

Leylifer
Nilüfer Akıngül